Να συγκριθούν με έναν Κουμάντο

Του Aλέξη Παπαχελά

Μεγαλώσαμε με τον μύθο του καθηγητή με κεφαλαίο Κ που δίδασκε, πέρα από τα μαθήματά του, και γενναιότητα. Οι πιο παλιοί διηγούντο ιστορίες με τον Τσάτσο, που οι φοιτητές του τον κουβάλησαν στην πλάτη έπειτα από μια πατριωτική ομιλία εν μέσω Κατοχής ή τον Σβώλο που μαγνήτιζε το ακροατήριό του. Και βεβαίως μετά είχαμε τον Κουμάντο, τον Καράγιωργα, τον Λευτέρη Παπαγιαννάκη.Τι κοινό είχαν αυτοί οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι; Πως δεν φοβούνταν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και να κάνουν αντίσταση όταν το κόστος ήταν οδυνηρά μεγάλο γι’ αυτούς. Οι πιο πρόσφατοι ήρωές μας είχαν όμως και ένα ακόμη χαρακτηριστικό: ήταν ταυτόχρονα οι πιο σκληροί και αυστηροί κριτές της εξουσίας όταν παραβίαζε τα ανθρώπινα δικαιώματα οιουδήποτε, αλλά και οι πιο σκληροί πολέμιοι της αυθαιρεσίας και της βίας η οποία καλύπτεται υπό τον μανδύα της δήθεν αμφισβήτησης.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο πήρε δυστυχώς τον κατήφορο ύστερα από τον μοιραίο νόμο πλαίσιο που είχε συνταχθεί με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά κατέληξε σε ένα άρρωστο σύστημα διαπλοκής μεταξύ καθηγητών - κομμάτων και φοιτητοπατέρων. Ο πρύτανης είχε ανάγκη τα κόμματα για να εκλεγεί, ο φοιτητής τον φοιτητοπατέρα για να περάσει κανένα μάθημα, ο καθηγητής φοβόταν τον φοιτητοπατέρα για να μη φάει ξύλο και ο φαύλος κύκλος της μετριότητος συνεχιζόταν για πολλά χρόνια. Στον πάτο του κατήφορου είχαμε το φαινόμενο των μικρών μαφιών που διοικούσαν τμήματα του πανεπιστημίου, έκαναν τις «δουλειές» τους και φέρονταν στο πανεπιστήμιο σαν να είναι ο σταύλος του σπιτιού τους.

Τη θέση των καθηγητών με κεφαλαίο Κ έπαιρναν πολλές φορές «ανθρωπάκια» που φοβούνταν τον ίσκιο τους και όλη τους η ενέργεια ξοδευόταν σε μια συνεχή συνδιαλλαγή με φοιτητικές παρατάξεις, συμμορίες βίας κ.λπ. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή και τα βλέπουμε κάθε τόσο στις οθόνες μας.

Πολλοί όμως πολίτες που πονάνε το δημόσιο πανεπιστήμιο και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού (που πληρώνει κάθε χρόνο από την τσέπη του το 12% των πανεπιστημιακών δαπανών για την αποκατάσταση ζημιών) έχουν αποφασίσει πως «ώς εκεί και μη παρέκει». Θέλουν τα αυτονόητα: πανεπιστήμια που φυλάσσονται από δικούς τους φύλακες απ’ όσους θέλουν να τα σπάσουν, ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλά όχι ουσιών ή εύφλεκτων υλών, πανεπιστημιακό άσυλο που προστατεύει τους πάντες απέναντι στην αυθαιρεσία τόσο του κράτους όσο και διαφόρων συμμοριών. Δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση και θα έχει μεγάλο κόστος γι’ αυτούς που θα μπουν μπροστά. Από την άλλη, όμως, η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε από τα πολλά βολεμένα «ανθρωπάκια» που έφτασαν χωρίς να το καταλάβουν ή να το αξίζουν στην κορυφή.Καιρός να αναδειχθούν, ειδικά από τα πανεπιστήμια, εκείνοι που αξίζουν να συγκριθούν με έναν Σβώλο, έναν Κουμάντο, έναν Καράγιωργα...

kathimerini.gr

Ο Γεώργιος Κουμάντος (12 Φεβρουαρίου 1925 - 16 Αυγούστου 2007) ήταν καθηγητής αστικού δικαίου στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο Αθηνών.Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιός του Αναστασίου Κουμάντου, νομικού στο επάγγελμα, και σπούδασε νομικά στη νομική σχολή του πανεπιστήμιο Αθηνών . Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Κατά τη διάρκεια της κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, για την οποία και φυλακίστηκε. Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα και το 1960 έγινε υφηγητής του αστικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1968 απολύθηκε απο την πανεπιστημιακή του θέση λόγω των αντιδικτατορικών του φρονημάτων.[1] Για την συμμετοχή του στην "Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων" συνελλήφθη και εξορίστηκε το 1972 αρχικά στο Κερασοχώρι Ευρυτανίας και εν συνεχεία στο Θέρμο Τριχωνίδας. Μετά την πτώση της Χούντας επανήλθε στη θέση του και το 1975 εξελέγη καθηγητής του αστικού δικαίου. Το 1993 έγινε ομότιμος καθηγητής.[1]Ως νομικός έχει συγγράψει πλήθος επιστημονικών έργων ενώ έχει συμμετάσχει και σε αρκετές νομοπαρασκευαστικές επιτροπές ως μέλος ή πρόεδρος, σημαντικότερη των οποίων ήταν αυτή για την σύνταξη του νέου νόμου περι πνευματικής ιδιοκτησίας, στην οποία ήταν πρόεδρος. Επίσης έχει διατελέσει πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για την Πνευματική Ιδιοκτησία, Ευρωπαϊκής Επιτροπής Νομικής Συνεργασίας και της Επιτροπής Οικογενειακού Δικαίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, ad hoc δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ.α.[2] Στις εκλογές του 2000 διορίστηκε απο την κυβέρνηση Σημίτη στην θέση του υπηρεσιακού υπουργού εσωτερικών.[3] Είχε τιμηθεί με το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος. Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα "Η Καθημερινή", της οποίας ήταν αντιπρόεδρος στο διοικητικό συμβούλιο.[2]Απεβίωσε στις 16 Αυγούστου 2007 στην Αθήνα. Για τον θάνατό του δηλώσεις έκαναν οι Κάρολος Παπούλιας, πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρίστος Κίττας, πρύτανης, κ.α.
http://el.wikipedia.org/

Πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/12/blog-post_2036.html#ixzz0ZCQZpO4f