Διαγ(κ)ωνισμοί για μία θέση στον απατηλό ήλιο των ελληνικών ΑΕΙ & ΤΕΙ

Για άλλη μια χρονιά χιλιάδες νέοι διαγωνίζονται στις λεγόμενες «Πανελλαδικές Εξετάσεις» και διαγκωνίζονται για μία πολυπόθητη θέση στα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η συσσωρευμένη πνευματική, σωματική και, κυρίως ψυχική, κόπωση, το άγχος και η πίεση ωθούν τους εξεταζομένους νέους στα όρια της αντοχής τους με δυσάρεστα, πολλές φορές, αποτελέσματα για την υγεία και την ψυχική ισορροπία τους, ενώ συχνά αποτελούν την αιτία αποτυχίας στις εξετάσεις αυτές.
Κι όλα αυτά διότι, δυστυχώς, η είσοδος σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ έχει καταστεί συνώνυμη με την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση, ενώ, αντίθετα, η αποτυχία κάποιου να διαβεί την πόρτα κάποιας Ανωτάτης Σχολής θεωρείται ότι δεν αφήνει καμία άλλη πόρτα ανοικτή. ΜΕΓΑ ΣΦΑΛΜΑ!
Για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί, ειδικά στη δύσμοιρη χώρα όπου ζούμε, η απόκτηση ενός πτυχίου ΑΕΙ ή ΤΕΙ, όπως με θλίψη διαπιστώνει κάθε πτυχιούχος λίαν συντόμως μετά την αποφοίτησή του, δεν συνοδεύεται ούτε από άμεση και αξιοπρεπή επαγγελματική αποκατάσταση πάνω στο αντικείμενο των σπουδών του, ούτε πολύ περισσότερο από αυτά που θα έπρεπε να αποτελούν και στην Ελλάδα τα βασικά εφόδια ενός ακαδημαϊκού πολίτη: την απόκτηση ευρύτερης Παιδείας – κι όχι επαγγελματικής εξειδίκευσης και μόνον – και την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, στοιχεία που θα επέτρεπαν στους νέους πολίτες να διαμορφώσουν ένα καλύτερο μέλλον για την χώρα και την κοινωνία τους.
Δεύτερον, διότι, όπως η πείρα της ζωής αποδεικνύει, ένα πανεπιστημιακό πτυχίο δεν αποτελεί εγγύηση για μία επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία, για υψηλές εργασιακές απολαβές ή για την αληθινή «μόρφωση» ενός ανθρώπου. Εκείνο, λοιπόν, που, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να γνωρίζουν οι διαγ(κ)ωνιζόμενες και οι διαγ(κ)ωνιζόμενοι είναι ότι, ειλικρινά, η επιτυχία στις «Πανελλήνιες» δεν εξισώνεται σε καμία περίπτωση με την επιτυχία και την ευτυχία στο στίβο της ζωής. Συναντώ καθημερινά τόσους ανθρώπους που δεν διαθέτουν πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών (ή που δεν φοίτησαν στα Ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ), αλλά είναι επιτυχημένοι επαγγελματικά και καλλιεργημένοι πνευματικά, όσους και «μορφωμένους» «πτυχιούχους» για τους οποίους αναρωτιέμαι αφενός πως κατάφεραν να εισαχθούν σε κάποια Ανώτατη Σχολή, αφετέρου γιατί φαίνεται να βγήκαν όμοιοι κι απαράλλαχτοι όπως ακριβώς μπήκαν, κοινώς «ξύλα απελέκητα».
Η ευθύνη, βέβαια, για την εικόνα αυτή, δηλαδή του συνωστισμού για μία θέση στην ανώτατη εκπαίδευση και της θλιβερής κατάστασης αυτής της βαθμίδος εκπαίδευσης στη χώρα μας, βαρύνει εξίσου τις κυβερνήσεις και τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, τουλάχιστον από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν.
Τους μεν εκάστοτε κυβερνώντες, αλλά και αντιπολιτευομένους, διότι δεν κατόρθωσαν να ομονοήσουν, να σχεδιάσουν για βάθος χρόνου και να εφαρμόσουν με συνέπεια και υπευθυνότητα ένα σύστημα πραγματικής Εθνικής Παιδείας (κατά τον τίτλο του αρμοδίου Υπουργείου) και όχι Επαγγελματικής Εκπαίδευσης αμφιβόλου ποιότητος, όπως το ισχύον, αποσυνδέοντας τη βασική εκπαίδευση από τον μονότονο μονόδρομο της εισαγωγής σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ.
Στόχος τόσο της βασικής όσο και της ανώτερης κι ανώτατης εκπαίδευσης πρέπει να είναι κατά πρώτο λόγο η δημιουργία σκεπτομένων πολιτών με σεβασμό για την πατρίδα, τον συνάνθρωπο, τη δημοκρατία, την ατομική ιδιοκτησία, με καλαισθησία και αίσθηση του μέτρου, με ευαισθησία για τις τέχνες και τα γράμματα που προάγουν το ανθρώπινο πνεύμα σε μία πορεία συνάντησης με το θείο. Φυσικά, αυτά μπορούν να επιτευχθούν με τη διδασκαλία της Κλασσικής Ελληνικής Γραμματείας και της Σοφίας των Πατέρων της Ορθοδοξίας και όχι με σκοταδιστικές, καταστροφολογικές, ψευτοκουλτουριάρικες, ολοκληρωτικές – διεθνιστικές και πολυπολιτισμικές, αυτοαποκαλούμενες «προοδευτικές» μεθόδους του Ελληνικού (;) «Παιδαγωγικού Ινστιτούτου».
Βαρύ βεβαίως και το μερίδιο ευθύνης της πλειοψηφίας των Πανεπιστημιακών Διδασκάλων, οι οποίοι έχοντας πολιτικές εξαρτήσεις για την εξασφάλιση και τη διατήρηση της έδρας τους, έχουν εγκαταλείψει τις Σχολές τους στη μοίρα τους, ανεχόμενοι την εκλογή τους από τους φοιτητές (;), την κατάχρηση της – ούτως ή άλλως – παρωχημένης έννοιας του «πανεπιστημιακού ασύλου» από την ακροαριστερά, τις καταλήψεις που αποφασίζει «δημοκρατικά» η μειοψηφία των φοιτητών, τα «πάρτυ» κομματικών νεολαιών σε χώρους διδασκαλίας και τις αισθητικές κακοποιήσεις προσφάτως ανακαινισθαίντων πανεπιστημιακών κτιρίων με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.
Είναι αυτονόητο δε ότι πολιτικοί και πανεπιστημιακοί ευθύνονται από κοινού για την διαιώνιση της βασικής αιτίας αυτών των φαινομένων. Την αρρωστημένη κομματικοποίηση εν αντιθέσει προς την επιθυμητή υγιή πολιτικοποίηση των φοιτητών, οι οποίοι εντασσόμενοι σε κάποια μεγάλη κομματική νεολαία διαπραγματεύονται κι εξασφαλίζουν, ως πανθομολογείται, την επιτυχία στα μαθήματα του εξαμήνου. Αυτά τα φαινόμενα είναι ιδιαιτέρως τραγικά για τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τη λογική, την τεχνολογία, την επιστημονική και φιλοσοφική σκέψη.
Κρατώντας υπ’ όψιν ότι, κυρίως λόγω της θλιβερής προπεριγραφείσας καταστάσης που επικρατεί στα Ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ, η μη είσοδος σε αυτά σίγουρα δεν αποτελεί το τέλος του κόσμου, εύχομαι καλή επιτυχία στις διαγωνιζόμενες και τους διαγωνιζομένους με την ευχή το πέρασμά τους από τα φοιτητικά έδρανα στα επόμενα χρόνια να αποτελέσει την αφορμή για μία ουσιαστική αλλαγή στην ανώτατη αλλά και στη βασική Παιδεία της Ελλάδος.
Αλλά κι αν δεν επιτύχετε σε αυτές τις «μαθητοβόρες» εξετάσεις, είστε ικανοί για εξίσου καλά ή για πολύ καλύτερα επιτεύγματα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, προερχόμενο από κάποιον που δεν πέτυχε στις «Πανελλαδικές Εξετάσεις»...
Ειλικρινώς,