1821 – 11821

Όταν το έτος - σύμβολο της Εθνικής Παλιγγενεσίας έγινε αριθμός πληροφοριών καταλόγου…

«Υπερβολές!», θα μου πείτε. Ίσως, αλλά είναι ψέμα ότι η τελευταία φορά που ακούσατε μία αναφορά – κι αυτή για εμπορική εκμετάλλευση – στο γεγονός που μας επέτρεψε να υπάρχουμε σήμερα ως κράτος ήταν η διαφήμιση για τη συγκεκριμένη υπηρεσία; Εντάξει, και δυο, τρεις ελληνικές ταινίες που προβάλλονται επετειακά κι επικεντρώνονται περισσότερο στις αισθηματικές περιπέτειες των πρωταγωνιστών της Ελληνικής Επαναστάσεως.
Η γέννηση του συγχρόνου ελληνικού κράτους για την ιστορία, ειδικά για την ελληνική, είναι χθεσινή. Μόλις 180 χρόνια. Οι παππούδες των παππούδων μας πολέμησαν για την πατρίδα και τη θρησκεία τους, για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία και όσα αυτές πρεσβεύουν. Κι όμως, φαίνεται πως 180 χρόνια είναι αρκετά για να λησμονήσουμε τους αγωνιστές του ‘21, οι οποίοι, με τη λιγοστή μόρφωση του κρυφού σχολειού, συνειδητοποίησαν και διαφύλαξαν σε 400 χρόνια σκλαβιάς ότι είναι απόγονοι του Λεωνίδα, του Πλάτωνα, και του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι έχουν χρέος να επαναστατήσουν και να πολεμήσουν όπως εκείνοι, και ή να πεθάνουν ή να ζήσουν ελεύθεροι. Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει στα απομνημονεύματά του: «Χωρὶς ἀρετὴ καὶ πόνο εἰς τὴν πατρίδα καὶ πίστη εἰς τὴν θρησκεία τους ἔθνη δὲν ὑπάρχουν. Καὶ προσοχὴ νὰ μὴν τοὺς ἀπατάγη ἡ ῾διοτέλεια. Καὶ ἂν σκοντάψουν, τότε εἰς τὸν κρεμνὸν θὰ πηγαίνουν, καθὼς τὸ πάθαμεν ἐμεῖς. Ὅλο εἰς τὸν κρεμνὸν κυλάμεν κάθε ῾μέρα.»
Δυστυχώς, ήδη από τότε είχαμε σκοντάψει στην ιδιοτέλεια των πολιτικών και πολιτιστικών ταγών, οι οποίοι αφοσιωμένοι στην επιδίωξη της ατομικής υλιστικής ευδαιμονίας τους, εξυπηρετούν εκουσίως ή ακουσίως το σχέδιο του σύγχρονου Σουλτάνου – την Παγκοσμιοποίηση της Νέας Τάξης, η οποία χρησιμοποιώντας ως όχημα την πολυπολιτισμικότητα, πότε βίαια και πότε υποσυνείδητα, επιχειρεί να υποτάξει το πνεύμα, δημιουργώντας νέους γενίτσαρους.
Η γλώσσα, η θρησκεία, η ιστορία, ο πολιτισμός είναι αυτά που κρατούν ενωμένο κάθε λαό και αποτελούν την πυξίδα του για να του δείχνουν από που ξεκίνησε, τί κατόρθωσε και για που προορίζεται. Οι Έλληνες όταν υπηρέτησαν αξίες και ιδανικά όπως η ελευθερία, η αρετή, η ευδαιμονία στην ολιγάρκεια, ο πλουτισμός του πνεύματος και όχι της ύλης μεγαλούργησαν και φώτισαν τον κόσμο. Αυτό, όμως, ενοχλεί. Κατά τον Κίσινγκερ αυτά τα στοιχεία καθιστούν τους Έλληνες δυσκολοκυβέρνητους: «Ο Ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα …».
Η γλώσσα μας αλλοιώνεται συνεχώς αφού αποσυνδέθηκε βίαια από τη φυσική της μητέρα - την αρχαία ελληνική, η ιστορία μας πρέπει να γράφεται και να διαμορφώνεται έτσι ώστε να μην ενοχλεί τους «καλούς» μας γείτονες, η διδασκαλία της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας που διαφύλαξε την ελληνικότητα των σκλαβωμένων Ελλήνων τέσσερις αιώνες γίνεται προαιρετική (;). Έτσι, η Παιδεία μετατρέπεται σε στείρα εκπαίδευση παραγωγής ρομπότ γνώσεων και όχι μορφωμένων ανθρώπων. Ταυτόχρονα, οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας διατηρούνται μεθοδικά στην αφάνεια από το σύστημα των ΜΜΕ, το οποίο προωθεί το νέο πρότυπο κοινωνικής καταξίωσης: την εύκολη ανάδειξη των νέων σε αστέρες με στόχο τη φήμη και τα λεφτά. Κλασική κι ελληνορθόδοξη μόρφωση είναι too much (υπερβολικά) κατά την νεοτάτην νεοελληνικήν!
Κερδισμένοι, πρόσκαιρα και μόνον υλικά, οι σύγχρονοι ιδιοτελείς πρωταγωνιστές: πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες. Χαμένοι, όλοι οι υπόλοιποι στους οποίους οι παραπάνω πρωταγωνιστές δίδαξαν τον ατομισμό και των ωχαδερφισμό, χαμένοι, κατ’ επέκταση, η Ελλάδα και ο παγκόσμιος πολιτισμός των ιδιαιτέρων εθνικών ταυτοτήτων και παραδόσεων.
Η επικαιρότητα της Επανάστασης του ’21 έγκειται στην ανάγκη για πνευματική και ηθική επανάσταση. Αιτία της οικονομικής κρίσης που διανύουμε ήταν η απληστία κάποιων προκειμένου να κερδίσουν περισσότερα ποσοστά από την έγκριση επισφαλών δανείων και η απάτη κάποιων άλλων που τα μετέτρεψαν σε επενδυτικά προϊόντα. Η απληστία και η εξαπάτηση, όμως, είναι στοιχεία του χαρακτήρος των ανθρώπων και η συγκέντρωση υλικών αγαθών το πρότυπο της εποχής μας. Επομένως, η κρίση είναι μάλλον κρίση ήθους και αξιών.
Ας έχουμε λοιπόν πρότυπα όπως ο Μακρυγιάννης, ο οποίος γράφει: «Εκεί οπούφκιαχνα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνυς (Γάλλος Στρατιωτικός) να με ιδή. Μου λέγει. 'Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραϊμη αυτού;' - Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κι' εμείς, όμως είναι δυνατός ο θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ' αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν».