Παραδείγματα αντίστασης

ΕΥΡΩΠΗ — By Elliniki Gnomi on November 10, 2011 at 10:25

Γράφει ο Ν. Λυγερός
Σε μια κοινωνία δίχως όραμα, δεν είναι η οικονομία που λείπει στα παιδιά, στο κάτω-κάτω της γραφής ακόμα και η φτώχεια δεν έκανε ποτέ κακό στο λαό μας, αντιθέτως τού έμαθε να αντιστέκεται και στις πιο κρίσιμες στιγμές। Εναντίον στο ναζιστικό στρατό, η Δανία, το Λουξεμβούργο και η Τσεχοσλοβακία παραδόθηκαν αμαχητί αυθημερόν, η Γιουγκοσλαβία υπέκυψε σε 3 μέρες, η Ολλανδία σε 4, το Βέλγιο σε 18, η Γαλλία σε 25. Ενώ η μικρή μας Ελλάδα άντεξε 55 μέρες. Μόνο η Λέρος κράτησε 52 μέρες. Ακόμα και οι εχθροί μας το παραδέχθηκαν. Γιατί λοιπόν τα παιδιά μας πρέπει να ξεχάσουν αυτά τα παραδείγματα αντίστασης; Επειδή η πολιτική δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια; Είναι δυνατόν να περιμένουμε πραγματικά κάτι από τα νέα παιδιά όταν τα εξηγούμε κάθε μέρα ότι ανήκουν σε ένα λαό που δεν έχει τίποτα πια; Δεν είναι ανάγκη να θυμόμαστε μόνο τον Θουκυδίδη που μας εξηγούσε ήδη τότε ότι έχουμε γη και πατρίδα όταν έχουμε πλοία στη θάλασσα για να προσέχουμε τα νησιά και τους δικούς μας. Έχουμε πείσει τα παιδιά μας ότι τα νησιά μας είναι μόνο και μόνο προορισμός διακοπών. Μα τότε πώς θέλουμε να τα πονούν όταν υπάρχει κρίση; Τα νησιά ζουν και τον χειμώνα. Κι αν δεν υπάρχει λόγος να τα επισκεφτούμε, πρέπει να τον δημιουργήσουμε κι όχι να περιμένουμε από τους πολιτικούς να μας καθοδηγήσουν. Η Ελλάδα μας είναι η πατρίδα του χρόνου κι ακόμα και οι συνθηκολογήσεις δεν σταμάτησαν τους δικούς μας να πολεμούν και να αντιστέκονται. Δεν πιστεύουμε στο κράτος που εγκαταλείπει τη μάχη, αλλά μόνο στους ανθρώπους που γνωρίζουν την αξία του αγώνα για να αυτοπροσδιορισθούν. Δεν ασχολούμαστε με τις μόδες, διότι είμαστε της παλιάς σχολής, έχουμε μέσα μας την αντίσταση και τη θυσία. Δεν μας φοβίζουν οι εφιάλτες, διότι δεν έχουμε όνειρα αλλά οράματα. Τα παιδιά μας είναι οι επόμενοι άνθρωποι. Δίχως παραδείγματα αντίστασης δεν θα μπορέσουν να εκφραστούν. Ακόμα και η τεστοστερόνη δεν αλλάζει τις κότες. Ας σταματήσουμε ν’ ακούμε το τίποτα που πιστεύει ότι κάνει τα πάντα. Ο λαός μας έχει αξίες και δεν είναι οι κοινωνικές παρενθέσεις που θα τις αλλάξουν. Κι ο Αχιλλέας βρέθηκε σε γυναικωνίτη αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ήξερε να αναγνωρίσει ένα σπαθί και να το χρησιμοποιήσει. Το θάρρος το έχεις, αλλά η αντίσταση μαθαίνεται, χρειάζεται τεχνικές. Ο λαός μας εφηύρε τη λέξη στρατηγική. Ήταν θέμα ανάγκης για την επιβίωση μας κι είμαστε ακόμα εδώ. Ας δείξουμε στα παιδιά μας τι αξίζουμε για να μας κάνουν περήφανους όταν πεθάνουμε.

Πηγή: http://www.elliniki-gnomi.eu/archives/23343

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

Κωνσταντῖνος Χολέβας – Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

Διάβαζα προσφάτως γνωστὸ ἀρθρογράφο ἐφημερίδας, ἡ ὁποία στηρίζει φανατικὰ τὸ Μνημόνιο καὶ τὴν ἐξάρτηση. Τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο προσπαθοῦσε νὰ μᾶς πείσει νὰ ξεχάσουμε τοὺς «ψευδοπατριωτισμοὺς» καὶ μὲ χαρὰ νὰ δεχθοῦμε τοὺς τεχνοκράτες, τοὺς ὁποίους στέλνει ἡ τρόικα γιὰ νὰ ... μεταρρυθμίσουν τὸ ἑλληνικὸ κράτος. Πάντα στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ὑπῆρχαν μειοψηφίες εὐδιάκριτες, οἱ ὁποῖες καλλιεργοῦσαν τὴν ἐθνικὴ μειονεξία καὶ τὴν ἡττοπάθεια καὶ καλοῦσαν τὸν Ἑλληνισμὸ νὰ ὑπακούσει πειθήνια στὰ κελεύσματα τῶν ξένων ... γιὰ τὸ καλό του. Μὲ ἐκπλήσσει, ὅμως, ἡ πρόταση νὰ δεχθοῦμε ξένους τεχνοκράτες, ἐνῷ εἶμαι βέβαιος ὅτι στὸν τόπο μας καὶ μορφωμένους ἔχουμε καὶ ταλαντούχους καὶ ἔμπειρους σὲ πολλὰ πεδία διοίκησης καὶ ἐπιστήμης. Γιατί τέτοια ξενομανία καὶ τέτοια ἀπόρριψη τῶν Ἑλλήνων ποὺ μποροῦν καὶ ξέρουν;

Στὴ νεότερη ἱστορία μας ἀναδείξαμε πολλὰ σοφὰ καὶ ἔξυπνα μυαλά. Κάναμε καὶ συνεχίζουμε νὰ κάνουμε ἐξαγωγὴ ἐγκεφάλων. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας χρησιμοποιήθηκε ἐπιτυχῶς ὡς διπλωμάτης ἀπὸ τὴ Ρωσία καὶ τὴν Ἐλβετία τοῦ 19ου αἰῶνος. Ὁ μαθηματικὸς Κωνσταντῖνος Καραθεοδωρῆ διέπρεψε διεθνῶς καὶ βοήθησε τὸν Ἀϊνστάιν νὰ διατυπώσει τὶς θεωρίες του. Ὁ Γεώργιος Παπανικολάου ἦταν ἰατρὸς μὲ παγκόσμια φήμη καὶ μὲ ἐπιτυχῆ ἀποτελέσματα στὴ διάγνωση τοῦ καρκίνου τῆς μήτρας. Ὁ Κωνσταντῖνος Δοξιάδης ὑπῆρξε πρὸ ὀλίγων δεκαετιῶν διεθνοῦς κλάσεως πολεοδόμος καὶ ἐκαλεῖτο νὰ σχεδιάσει πόλεις σὲ ὅλη τὴν Ὑφήλιο. Στὶς Η.Π.Α. σήμερα οἱ περισσότεροι «εἰσαγόμενοι» καθηγητὲς Πανεπιστημίου εἶναι Ἕλληνες. Κάθε χρόνο ἐπιστρέφουν στὴ χώρα μας δεκάδες ἀγόρια καὶ κορίτσια μὲ λαμπρὰ διδακτορικὰ ἀπὸ κορυφαῖα ξένα Πανεπιστήμια, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἀξιοποιοῦμε!

Δὲν μᾶς λείπουν, λοιπόν, οἱ Ἕλληνες «τεχνοκράτες» καὶ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἐκλιπαροῦμε ἀναξιοπρεπῶς τοὺς δανειστές μας νὰ μᾶς ... φωτίσουν. Οὔτε υἱοθετῶ τὴ διαδεδομένη ἄποψη ὅτι λόγῳ ἰδιοσυγκρασίας εἴμαστε λαὸς ἀνοργάνωτος, ἀπρογραμμάτιστος καὶ χρειαζόμαστε τοὺς ψυχροὺς Βορειοευρωπαίους νὰ μᾶς συντονίσουν. Ὅταν ὑπῆρχε σοβαρὸς σκοπός, ἱερὸ ἰδανικὸ καὶ κίνητρο βασισμένο σὲ ἀνώτερες ἀξίες τότε ὁ Ἑλληνισμὸς ἀπέδειξε ὅτι μπορεῖ νὰ ὀργανώνει καὶ νὰ ὑλοποιεῖ μὲ ἐπιτυχία δύσκολα ἔργα. Θυμίζω τὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα, μὲ τὴν ἀφορμὴ τοῦ ἑορτασμοῦ του τὴ δεύτερη Κυριακὴ τοῦ Ὀκτωβρίου. Μόλις δέκα χρόνια ἀπὸ τὴν πτώχευση τοῦ Χ. Τρικούπη (1893) καὶ πέντε χρόνια μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ πολυεθνικοῦ Διεθνοῦς Οἰκονομικοῦ Ἐλέγχου (ἡ τρόικα τῆς ἐποχῆς) , οἱ ἐντόπιοι Ἕλληνες τῆς Μακεδονίας καὶ οἱ ἐλεύθεροι τῆς Νοτίου Ἑλλάδος κατόρθωσαν νὰ συντονισθοῦν ἐπιτυχῶς καὶ νὰ ἀπομακρύνουν τὸν βουλγαρικὸ καὶ πανσλαβιστικὸ κίνδυνο ἀπὸ τὴν τότε τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Λίγοι σὲ ἀριθμὸ ἀσχολήθηκαν, ἀλλὰ τὸ ἔκαναν μὲ πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴν Πατρίδα. Κληρικοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, ἐκπαιδευτικοί, ὁπλαρχηγοί,, ἐθελοντές, γυναῖκες, παιδιά. Κατόρθωσαν μὲ σωστὸ προγραμματισμὸ καὶ μὲ θαυμαστὴ ὀργάνωση νὰ προετοιμάσουν τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας ποὺ ἦλθε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912. Συντονίσθηκαν χωρὶς παρέμβαση ξένων ... τεχνοκρατῶν. Διότι ὑπῆρχε μία Ἰδέα, ἕνα ἰδανικό. Ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ἑλληνικότητα ἑνὸς πανάρχαιου καὶ αἱματοβαμμένου τόπου.

Σήμερα πιστεύω ὅτι τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι ἡ ἔλλειψη τεχνογνωσίας ἢ συντονισμοῦ. Εἶναι ἡ ἔλλειψη ἀξιῶν καὶ ἰδανικῶν ποὺ θὰ σταθοῦν ἱκανὰ νὰ κινητοποιήσουν τὸ ἀνεξάντλητο καὶ ἀναξιοποίητο δυναμικό τοῦ Ἔθνους μας. Ὡραῖοι στόχοι εἶναι ἡ οἰκονομικὴ εὐημερία, ἡ εὐρωπαϊκή μας πορεία, ἡ ἐμπορική μας διείσδυση σὲ γειτονικὲς χῶρες, ἀλλὰ δὲν παύουν νὰ ἀποτελοῦν καθαρὰ ὑλιστικὲς ἐπιδιώξεις. Ἡ ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἕλληνα θέλει κάτι ἄλλο πιὸ σημαντικό, γιὰ νὰ ἀφυπνισθεῖ καὶ νὰ μεγαλουργήσει. «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄνθρωπος» διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ εὐστόχως ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος τόνισε σὲ ραδιοφωνική του συνέντευξη ὅτι τὴ μεγαλύτερη εὐθύνη γιὰ τὴν κρίση τὴν ἔχει ἡ κατάντια τῆς παιδείας μας. Κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες τὰ σχολικά μας ἐγχειρίδια συντελοῦν στὴν ἔλλειψη προτύπων καὶ ἰδανικῶν. Ἔχουν διαγράψει τὸν Θεό, τὸν πατριωτισμό, τὸν ἡρωισμὸ καὶ προβάλλουν τὸν ὠφελιμισμό. Συντείνουν στὴν ἐθνικὴ κατάθλιψη ποὺ ἔχει ἐξαπλωθεῖ ἐπικινδύνως. Ὁ λαός μας χρειάζεται ἐπειγόντως μία Νέα Μεγάλη Ἰδέα. Μόνον ἔτσι θὰ ξεδιπλώσει τὰ τάλαντά του. Μία Ἰδέα ποὺ θὰ βασίζεται στὴν οἰκουμενικότητα τῆς ἑλληνορθόδοξης παιδείας καὶ θὰ μετατρέψει τὴν Ἑλλάδα σὲ παγκόσμιο Κέντρο Μελέτης τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ καὶ τοῦ ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ

Ἔγραψε σχετικὰ ὁ διακεκριμένος δοκιμιογράφος μας Κώστας Τσιρόπουλος στὸ δοκίμιό του μὲ τίτλο «Ἡ Νέα Μεγάλη Ἰδέα»: «Γιὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν ὅλα αὐτά, τὸ Ἔθνος χρειάζεται νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ ἕνα παράδοξο σύμπλεγμα ποὺ τὸ βασανίζει· μεῖγμα ἀνωτερότητας καὶ κατωτερότητας. Ἀνωτερότητας γιὰ τοὺς προγόνους, γιὰ τὴν ἑλληνικὴ συνεισφορὰ στὴν ὑπόθεση τοῦ πολιτισμοῦ· κατωτερότητας γιὰ τὴ φτώχειά μας, τὴν ἀνέχειά μας, τὴν οἰκονομικὴ καὶ τεχνικὴ ἢ ἐπιστημονική μας βραδυπορία. .... Καὶ ἡ Νέα Μεγάλη Ἰδέα; Εἶναι ἡ προσπάθεια νὰ δώσει ὁ νέος Ἑλληνισμὸς στὸν σημερινὸ κόσμο ἕνα ΤΥΠΟ ΖΩΗΣ ἀνθρώπινο, μεσογειακό, φωτεινό, ἰσορροπημένο ἀνάμεσα στὸ πνεῦμα καὶ στὴν ὕλη, ἐλεύθερο καὶ συζητητικό, τύπο ζωῆς ποὺ νὰ συνδιαλέγεται μὲ τὸ μυστήριο, ποὺ νὰ ἔχει μία ἔξαρση ἱεραποστολῆς καὶ ὑπερβατικότητας, τύπο ποὺ ἐκφράζει ἔντονα ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία».

Μποροῦμε, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε. Στὴ νεότερη ἱστορία μας ἔχουμε ξεπεράσει δυσκολοτέρες κρίσεις. Ἂς ἀλλάξουμε τοὺς στόχους τῆς παιδείας καὶ τὰ σχολικὰ βιβλία ποὺ στεροῦν ἀπὸ τὰ παιδιά μας τὴν αἰσιοδοξία τοῦ ἑλληνορθόδοξου τρόπου σκέψης καὶ ζωῆς. Ἂς ξεκινήσουμε τώρα, πρὶν νὰ εἶναι ἀργά.

Κ.Χ. 1.10.2011
Πηγή: http://www.enromiosini.gr/29D1633F.el.aspx

Κρίση αξιών, έλλειμμα αξίων

Η κρίση
Η αφετηρία της οικονομικής κρίσεως που βιώνουμε αποδίδεται στην απληστία κάποιων «golden boys» και στα σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα ή «τοξικά ομόλογα» που σχεδίασαν, τα οποία «μόλυναν» την παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια και την ελληνική. Μία άλλη εκδοχή είναι ότι η ελληνική οικονομική κρίση οφείλεται στην κακοδιαχείριση των δημοσίων οικονομικών από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις με αποτέλεσμα τη συσσώρευση υπέρογκου δημοσίου χρέους, αδυναμία περαιτέρω εξωτερικού δανεισμού και αναγκαστική καταφυγή στο μηχανισμό της τρόικας, η οποία θα μπορούσε, ίσως, να ήταν επωφελής αν είχε αξιοποιηθεί έγκαιρα και δεν είχε επικρατήσει για μία ακόμη φορά το μικροπολιτικό συμφέρον. Ένα τρίτο σενάριο είναι ότι η κρίση ήταν προσχεδιασμένη και τεχνητή, ώστε κάποιοι να κερδίσουν από τη χρεωκοπία της χώρας επενδύοντας στα λεγόμενα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) ή/και να βάλλουν χέρι στο ελληνικό έδαφος και υπέδαφος, καθώς στον ορυκτό της πλούτο και τους υδρογονάνθρακες με εξευτελιστικά χαμηλό αντίτιμο. Πιθανόν, να ισχύουν και όλα μαζί.

Όποια και να είναι τα αίτια ή τα κίνητρα της κρίσεως, η εξαθλίωση του ελληνικού λαού και κυρίως η έλλειψη προοπτικής κι ελπίδας για το μέλλον είναι αναμφισβήτητη, απτή πραγματικότητα. Αναμφισβήτητη, επίσης, παραμένει η ανικανότητα αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως της κρίσης από ένα φθίνον πολιτικό σύστημα. Η πολιτική επιβολής συνεχώς νέων φόρων και περικοπών μισθών στο δημόσιο και τις συντάξεις αποδεικνύεται ατελέσφορη. Συνέπεια αυτής της τακτικής είναι η μείωση της κατανάλωσης, η πτώση του τζίρου των επιχειρήσεων και των κρατικών εσόδων (ΦΠΑ), οι περικοπές μισθών και οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και το κλείσιμο επιχειρήσεων. Αξιοπερίεργο, βεβαίως, είναι πως εκεί όπου έβαλαν λουκέτο καταστήματα με διαδρομή δεκαετιών, άνοιξαν στον ίδιο χώρο και ευημερούν κυρίως mini markets, τηλεφωνικά κέντρα και κουρεία πρώην οικονομικών (λαθρο)μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα μόνο με τα ρούχα που φορούσαν! Έτσι, η μόνη ανάπτυξη που υπάρχει είναι η ‘πράσινη’ (για λίγους), ώστε να μπορούμε να ταίσουμε τα παιδιά μας οικολογικό ηλεκτρικό ρεύμα (;) και τα μικρομάγαζα των παρανόμων (ιθαγενοποιημένων) μεταναστών. Η ανεργία καλπάζει, η αβεβαιότητα για την αυριανή μέρα είναι το μόνο βέβαιο, ενώ οι κοινωνικές αναταραχές που ευνοούν αν δεν υποκινούνται από όσους επενδύουν στο χάος ως μία ευκαιρία καταλήψεως της εξουσίας, είναι ante portas.

Οι αξίες
Με την έναρξη του μεταπολιτευτικού κύκλου της σύγχρονης ιστορίας μας άρχισε η απομάκρυνση από τις αρχές που μας συγκροτούσαν και μας συγκρατούσαν ως έθνος και ως κοινωνία, οι οποίες σταδιακά αντικαταστάθηκαν από ένα νέο σύστημα αξιών. Εθνικά οράματα και ιστορικές διεκδικήσεις του ελληνισμού, υποκαταστάθηκαν αρχικά από μία δυσανάλογη για τα ελληνικά δεδομένα ευημερία μακριά από κάθε έννοια αρετής και ολιγάρκειας σύμφωνα με την ελληνορθόδοξη παράδοση και ιστορία μας, για να ακολουθήσει ένας αγχώδης, ατελείωτος αγώνας δρόμου με πολιτική λιτότητος για μείωση του χρέους μετατρέποντας τους κυβερνήτες σε λογιστές και την εθνική κοινωνία σε ανταγωνιστικές μονάδες που επεδίωκαν το «αστικό όνειρο» (διορισμός στο Δημόσιο ή στέλεχος επιχείρησης με εταιρικό κινητό, αυτοκίνητο και αφορολόγητο bonus, εύκολος πλουτισμός μέσω χρηματιστηρίου, αλλαγή κάθε λίγο κινητού και αυτοκινήτου, θερινές και χειμερινές διακοπές πολυτελείας και γενικά συμμόρφωση με ένα τηλεοπτικώς επιβεβλημένο τρόπο ζωής (lifestyle), χρηματοδοτούμενο από πιστωτικές κάρτες). Αποτέλεσμα η αστικοποίηση του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού της χώρας και η εξαφάνιση της κοινότητας της ελληνικής υπαίθρου, το κύτταρο που ζωογονούσε και τους αστικούς πληθυσμούς με την αυτάρκεια και την ελευθερία που του εξασφάλιζε η πρωτογενής παραγωγή κάθε νοικοκυριού, αλλά και με τους ηθικούς πυλώνες του (δάσκαλος, παπάς, ενωμοτάρχης).

Επιτεύγματα που, βεβαίως, πρέπει να πιστωθούν κυρίως στη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία εδραιωμένη σε αστικούς μύθους, επικράτησε ιδεολογικά στην παιδεία και τον πολιτισμό και κατ’ επέκταση και κατ’ ουσίαν και πολιτικά. Νομοτελειακή συνέπεια, βεβαίως, του συστήματος αξιών που καθιέρωσαν δεξιοί εθνοπατέρες και αριστεροί εργατο-φοιτητοπατέρες, η ηθική, κοινωνική, πολιτική, εθνική και οικονομική χρεωκοπία μας και η υποταγή στη δικτατορία των αγορών και της τρόικας με περαιτέρω επαπειλούμενους κινδύνους για την εδαφική μας κυριαρχία.

Οι άξιοι
Όσο κι αν αγανακτούμε, ιδιωτικά ή δημόσια, δεν μπορούμε να κατηγορούμε ως αναξίους αποκλειστικά τους πολιτικούς απεμπολώντας τις ευθύνες μας ως πολίτες για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί αγανακτήσαμε μάλλον όταν απειλήθηκε η οικονομική μας ευδαιμονία με την μείωση των μισθών μας και τον κίνδυνο (ή την πραγματικότητα) της απολύσεώς μας και όχι όταν διαπιστώσαμε την ηθική έκπτωση της κοινωνίας μας και τη σταδιακή παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας (Β. Ήπειρος, Κύπρος, Ίμια, ΑΟΖ, δηλώσεις – ‘προφητείες’ Προέδρου Βουλής κ. Μπενάκη προς Πρόεδρο Δημοκρατίας κ. Παπούλια, δήλωση πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου (Economist Conference 28.04.2010) ότι χρειαζόμαστε μία παγκόσμια (οικονομική) διακυβέρνηση και μάλιστα γρήγορα «We need global governance! We need global financial governance and we need it fast!»). Δεύτερον, διότι αν και γνωρίζαμε τα παραπάνω, συνεχίζαμε να στηρίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς εκπροσώπους ενός συστήματος που ταυτόχρονα το κατηγορούσαμε ως σάπιο, προτάσσοντας και πάλι την προσωπική εξυπηρέτηση έναντι του εθνικού συμφέροντος. Τρίτον, γιατί η υλική ευδαιμονία και η πλαδαρότητα που αναπτύξαμε ως έθνος, αποξενώμενοι από το «μηδέν άγαν», την πειθαρχία και τη μαχητικότητα για πνευματικές και ηθικές αξίες που δίδαξαν οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες και οι Ασκητές της Ορθοδοξίας (και εθνομάρτυρες), δεν μας επιτρέπει να επιλέξουμε πιο δραστικές λύσεις εξόδου από την κρίση, όπως ο περιορισμός των ανέσεών μας ή ακόμα και η πτώχευση ως κράτος, προκειμένου να αποφύγουμε τον συνεχιζόμενο επαχθή δανεισμό μας με τους όρους της τρόικας. Για αυτό και η έξοδος από την κρίση θεωρώ ότι βρίσκεται στον επαναπροσδιορισμό των αξιών μας ως κοινωνία και απαιτούνται άξιοι πολίτες και πολιτικοί για να οδηγηθούμε σε αυτή την πολυπόθητη έξοδο.

Οι πολιτικοί ταγοί μας όμως αυτή την στιγμή παρουσιάζονται κατώτεροι των περιστάσεων. Το ξοφλημένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, εθελοτυφλεί αγωνιώντας να παραμείνει γαντζωμένο στην εξουσία και τα προνόμιά της. Τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν όλη αυτή την περίοδο κι ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση διαγωνίζονται για το ποιος φταίει περισσότερο χωρίς να τολμούν βεβαίως να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό και να του αδειάσουν τη γωνιά. Η αριστερά, από την άλλη, πιστή στην κατάργηση των εθνών κι έχοντας απωλέσει το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής της βάσης (αγρότες, εργάτες) μαχόμενη υπέρ των λαθρομεταναστών, κάνει μύχια όνειρα για νέο ΕΑΜ!

Όσοι ζωντανοί!
Σταθερή πεποίθησή μου παραμένει ότι οι σύχρονοι Έλληνες, με όλα όσα προαναφέρθηκαν σχετικά με την κρίση αξιών, παραμένουν ένας φιλόσοφος κι ελεύθερος λαός. Ίσως, έτσι μας φτιάχνει αυτός ο δύσκολος τόπος. Οι πέτρες, η θάλασσα, ο ήλιος, το θυμάρι, το έλατο. Έτσι, θέλω να ελπίζω ότι αυτός ο φιλόσοφος λαός, περπατά με σκυμμένο το κεφάλι και χωρίς χαμόγελο μόνο προσωρινά και σύντομα θα βγει από την παγίδα της πελατειακής συναλλαγής που του πλάσαρε ως αναγκαστική επιλογή το κατεστημένο πολιτικό σύστημα και θα βαδίσει και πάλι ελεύθερος από δεσμεύσεις. Δεν μπορεί κάθε φορά να επιλέγουμε ως εθνικούς αντιπροσώπους – σωτήρες μας, εκείνους τους οποίους την προηγουμένη και την επομένη των εκλογών κατηγορούμε για την καταστροφή μας, μόνο και μόνο επειδή αλλάζει (;) ο επικεφαλής. Παρά τη «ζημιά» που έγινε 37 χρόνια, ώστε από τον πατριωτισμό να εφεύρουμε τον ‘νέο πατριωτισμό’ που απευθύνεται μόνο στην τσέπη μας, πιστεύω ότι ακόμη υπάρχουν ψήγματα αυτών των αξιών στη σημερινή κοινωνία μας. Ίσως, μάλιστα, σε μας τους νεότερους να υπάρχει μεγαλύτερη δίψα για τέτοιες πνευματικές και ηθικές αξίες και ιδανικά που θα νοηματοδοτούν τη ζωή μας, επειδή ακριβώς 30 τόσα χρόνια τώρα δεν είδαμε πως είναι μία κοινωνία κι ένα κράτος που λειτουργεί σε αυτή τη βάση.

Τόσο το πως οδηγηθήκαμε στη δίνη μιας τέτοιας κρίσης, όσο και η αδυναμία εξόδου από αυτή, συνηγορούν υπέρ της άποψης που προσωπικά υποστηρίζω από την πρώτη στιγμή ότι, δηλαδή, η κρίση είναι πρωτίστως ηθική, κοινωνική, πολιτική, κοντολογίς αξιακή, ενώ οι ευθύνες θα πρέπει να αναζητηθούν πέρα από τους διαχειριστές των δημοσίων υποθέσεων και στην κοινωνία που επέτρεψε να αναδειχθούν στο πολιτικό προσκήνιο πρόσωπα όχι άξια αλλά επιδέξια. Μία κοινωνία η οποία, με τη δική της ανοχή και πρωτίστως με την ευθύνη των πολιτικών ταγών, σταδιακά μετέβαλλε τον αξιακό της κώδικα, φθάνοντας στο σημείο να ανέχεται σήμερα καταστάσεις και πρόσωπα, που λίγο παλαιότερα θα την είχαν κατεβάσει στους δρόμους ή στο Γουδί.

Αν, όμως, όπως λέγεται, κάθε κρίση είναι μία ευκαιρία, τότε και η παρούσα κρίση μπορεί να αποτελέσει μία ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό των αξιών που μας χαρακτηρίζουν ως κοινωνία και για την ανάδειξη εκείνων που αντιπροσωπεύουν καλύτερα και μπορούν να διαφυλάξουν αυτές τις αξίες.

GLOBAL CHANGE όπως GLOBAL GOVERNANCE?

Γ.Α.Π. : "We need global governance"

http://www.youtube.com/watch?v=TFSapBTHxrU

April 29, 2010 Economist Conference

1821 Η γέννηση ενός έθνους; Προοδευτισμός και νέος πατριωτισμός

«Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια - φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων. Χίλια τάλαρα γύρευαν... Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε».

Μακρυγιάννης

Πολλές αντιδράσεις προκαλεί η τηλεοπτική σειρά που, όπως οι συντελεστές της διαφημίζουν, παρουσιάζει την Εθνεγερσία του 1821 με μία «σύγχρονη» ματιά. Ωσάν η ιστορία να μπορεί, κατά καιρούς, να εκσυγχρονίζεται, προβάλλεται η άποψη, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι «επαναστάτες» δεν είχαν συνείδηση αδιάκοπης ιστορικής και φυσικής συνέχειας του ελληνικού έθνους, αλλά ότι η ανάγκη για την «δημιουργία» μίας τέτοιας συνείδησης προέκυψε μετά την επικράτηση της Επαναστάσεως και στο πλαίσιο της ευρύτερης τότε γεωπολιτικής αλλαγής (κατάρρευση αυτοκρατοριών, αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών, ίδρυση εθνών-κρατών).

Αναμφισβήτητα, οι διεθνείς πολιτικές συγκυρίες ευνόησαν την έκβαση του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων και την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Δεν μπορεί, όμως, να παραγνωριστεί ότι οι βάσεις για ένα τέτοιο αποτέλεσμα τέθηκαν με τον δεκαετή σχεδόν ένοπλο αγώνα των αγωνιστών του 1821, με την διαχρονική ένοπλη αντίσταση στα βουνά όσων προηγήθηκαν αυτών (Κατσαντώνης), με τους διαφωτιστές των υποδούλων Ρωμιών (πατρο-Κοσμάς) και τους οργανωτές του τελικού ξεσηκωμού (Φιλική Εταιρεία) και με την ανάθεση της κυβερνήσεως του νεοσύστατου κράτους στην διεθνούς εμβέλειας προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι όλοι αυτοί έδρασαν χωρίς ελληνορθόδοξη συνείδηση αντλούμενη από τα αρχαία και τα εκκλησιαστικά κείμενα και τα μνημεία που αγωνιούσε να διασώσει ο Μακρυγιάννης. Τέτοιες απόπειρες θεωρήσεως της ιστορίας μας αποτελούν, ίσως, το επιστέγασμα του «εκσυγχρονισμού» και της «επανιδρύσεως του κράτους», όπως υπαγορεύθηκαν από τον «προοδευτισμό» που κυριάρχησε στην χώρα μεταπολιτευτικά και από το «νέο πατριωτισμό» που εισάγει η παρούσα κυβέρνηση.

Η πορεία κάθε λαού στο μέλλον και η θέση του στο διεθνές σύστημα διαμορφώνεται με γνώμονα το ιστορικό παρελθόν του. Η θεώρηση της ιστορίας του διαμορφώνει αναλόγως τις προοπτικές για την χάραξη της εσωτερικής κι εξωτερικής πολιτικής του. Υπό αυτήν την έννοια, η συντηρητική-εθνοκεντρική προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων που οδήγησαν στην αναγέννηση του Ελληνισμού και την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, θα ενδυνάμωνε την αντίσταση στα νεοταξικά σχέδια πολτοποίησης και ομογενοποίησης των εθνών και θα έθετε ανάλογες προσδοκίες επηρεασμού ή διαμόρφωσης του περιφερειακού μας γεωπολιτικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι.

Στο πλαίσιο, όμως, του επικρατούντος προοδευτισμού παρουσιάζεται έντεχνα μία νέα εκδοχή της πρόσφατης ιστορίας μας αγγίζοντας θέματα, τα οποία, ως τώρα τουλάχιστον, δεν επιδέχονταν αμφισβήτηση. Σε συνδυασμό με εκπομπή κρατικού καναλιού που μας θυμίζει ότι οι λαθρομετανάστες «δεν ήρθαν εδώ για διακοπές» (ας ήρθαν παράνομα) και στοχεύει στο φιλότιμο και την πατροπαράδοτη φιλοξενία, κι όχι ξενοφοβία, των Ελλήνων, (παρα)βιάζοντας κάθε έννοια λογικής και αυτοσυντήρησης ενός έθνους-κράτους, επιδιώκεται η αμφισβήτηση-απόρριψη της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού έθνους από την αρχαιότητα ως το 1821 και τις μέρες μας, προκειμένου να υπερκεραστούν τα οποιαδήποτε εμπόδια ή αναστολές για την υλοποίηση σχεδιασμών στην περιοχή μας, όπως υπαγορεύονται από τον διεθνισμό και την πανταχόθεν προωθούμενη πολυπολιτισμικότητα.

Αν ο συντηρητισμός υπηρετεί αξίες όπως η πατρίδα, η θρησκεία, η οικογένεια, η ελληνορθόδοξη παιδεία και η λειτουργία της συντεταγμένης Πολιτείας εντός του συνταγματικού πλαισίου, ο προοδευτισμός βρίσκεται στον αντίποδα όλων αυτών. Έτσι, στην πατρίδα μας ο προοδευτισμός:

• στην Παιδεία παρήγαγε αποφοίτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι υστερούν σημαντικά σε επίπεδο γενικών γνώσεων κι εθνικού φρονήματος σε σύγκριση με τους αποφοίτους του Λυκείου πριν 30 χρόνια, ενώ τα πτυχία των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν είναι ανταγωνιστικά στην αγορά εργασίας. Ο δε λογαριασμός από τις υλικές ζημίες στο όνομα του πανεπιστημιακού ασύλου επιβαρύνει αναίτια κάθε φορολογούμενο.
• στον συνδικαλισμό οδήγησε στο κλείσιμο κερδοφόρων ελληνικών βιομηχανιών και στην μεταφορά όσων απέμειναν σε γειτονικές χώρες.
• ανέδειξε τηλεοπτικά πρότυπα και ήθη που ευθύνονται για την χαλάρωση έως διάλυση των οικογενειακών δεσμών και καθιστούν την πρόσκαιρη αναγνωρισιμότητα μέσω των reality shows όνειρο ζωής για τα Ελληνόπουλα.
• καταρράκωσε το ηθικό και απαξίωσε την κοινωνική θέση των επιφορτισμένων με την εθνική άμυνα και ασφάλεια ενστόλων.
• στον τομέα της μεταναστευτικής πολιτικής άνοιξε τα σύνορα και οδήγησε στην γκετοποίηση του κέντρου και των παραδοσιακά «αριστοκρατικών» γειτονιών της πρωτεύουσας, στην επανεμφάνιση ασθενειών όπως η φυματίωση, στην επικράτηση ενός αισθήματος ανασφάλειας για κάθε νομοταγή Έλληνα ή ενσωματωμένο μετανάστη εκτός ή εντός της οικίας του.

Η πιο πρόσφατη συνεισφορά του προοδευτισμού στην μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία είναι η εισαγωγή του «νέου πατριωτισμού» από την παρούσα κυβέρνηση, ο οποίος προσδιορίζεται από την πιστή τήρηση των οικονομικών στόχων που θέτει κάθε φορά η κυβέρνηση (ή η Τρόικα) και την αγόγγυστη ανοχή των αυξανόμενων φόρων, της διαρκούς ανατίμησης τελών και καταναλωτικών αγαθών, με ταυτόχρονη μείωση μισθών και συντάξεων, χωρίς παραδειγματική τιμωρία όσων καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, επιτρέποντας εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία και την σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτά νοούνται και προστατεύονται από τον «παλαιό» πατριωτισμό. Οι «νέοι πατριώτες» καλούνται να επιλέγουν τις ηγεσίες τους με κριτήριο την οικονομική ευδαιμονία που μπορούν να τους προσφέρουν, συντασσόμενοι με την ανάγκη για άμεση «παγκόσμια διακυβέρνηση», όπως την εξέφρασε ο Πρωθυπουργός της χώρας, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την αναζήτηση της ευψυχίας στην ελευθερία και στην αδιαπραγμάτευτη εθνική κυριαρχία.

Βιώνοντας στην καθημερινότητά μας τα αποτελέσματα του προεκτεθέντος προοδευτισμού, οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν θα επιλέξουμε τον παραδοσιακό ή το νέο πατριωτισμό, αναλαμβάνοντας ανάλογη δράση και δίδοντας σαφές μήνυμα όποτε η γνώμη μας ζητηθεί στις κάλπες.